تشخیص دقیق:

گلیوبلاستوما به‌عنوان تهاجمی‌ترین نوع تومور مغز، نیازمند تشخیص دقیق، چندمرحله‌ای و مبتنی بر ابزارهای پیشرفته‌ است‌. روند تشخیص این نوع سرطان مغز ترکیبی از معاینات بالینی، تصویربرداری‌های تخصصی و بررسی‌های پاتولوژیک و مولکولی است‌.

معاینه عصبی (Neurological Exam)‌:

این نوع معاینه، بینایی، شنوایی، تعادل، هماهنگی حرکتی، قدرت عضلانی و رفلکس‌ها (واکنش‌های عصبی) را بررسی می‌کند‌. بروز اختلال در یکی یا چند مورد از این عملکردها می‌تواند سرنخ‌هایی درباره ناحیه‌ای از مغز ارائه دهد که گلیوبلاستوما بر آن تأثیر گذاشته است‌.

تصویربرداری‌:

روش‌های تصویربرداری رایج‌ترین روش‌های غیرتهاجمی برای ارزیابی تومورهای بدخیم مغز از جمله گلیوبلاستوما هستند‌. که در ادامه به انواع آن می‌پردازیم‌.

سی تی اسکن (CT Scan)‌:

در مراحل ابتدایی، انجام یک سی‌تی‌اسکن می‌تواند وجود توموری با مرزهای نامشخص را نشان دهد که معمولاً منجر به انجام آزمایش‌های بیشتر می‌شود‌. البته سی‌تی‌اسکن استاندارد به‌تنهایی حساسیت کافی برای تأیید تشخیص گلیوبلاستوما را ندارد، اما می‌توان آن را با روش‌هایی مانند نقشه‌برداری پرفیوژن مغزی (Cerebral Perfusion Mapping) تقویت کرد‌. از آنجا که گلیوبلاستوما یک تومور با عروق خونی فراوان است، میزان جریان خون در ناحیه‌ی تومور می‌تواند به‌عنوان ویژگی متمایزکننده در تشخیص آن به کار رود‌.

ام آر آی (MRI)‌:

تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) یکی از ابزارهای اصلی در بررسی بیماران مشکوک به گلیوبلاستوماست‌. در مقایسه با سی‌تی‌اسکن، MRI جزئیات آناتومیکی دقیق‌تر و اطلاعات بهتری درباره نفوذ تومور به بافت‌های اطراف فراهم می‌کند‌. با این حال، از آنجا که گلیوبلاستوما معمولاً توموری ناهمگون و با ساختاری پیچیده است، تمایز آن از گلیوماهای با درجه پایین‌تر یا ضایعات خوش‌خیم می‌تواند چالش‌برانگیز باشد‌.

پت اسکن:

PET اسکن از ترکیباتی مانند فلورین-۱۸ فلورودئوکسی‌گلوکز (18F-FDG) یا اسیدهای آمینه نشاندارشده رادیواکتیو استفاده می‌کند تا نواحی با فعالیت متابولیکی بالا را شناسایی کند؛ این نواحی ممکن است محل وجود تومور باشند‌.